Przykra prawda- od 10 lat pracuję jako psycholog szkolny i widzę jak systematycznie wzrasta ilość takich zaburzonych dzieciaków - owoc systemu wychowawczego rodziców lub raczej jego braku. Z przykrością muszę też stwierdzić, że wśród moich koleżanek też są takie mamusie co to tworzą przyszłych pacjentów lub klientów ośrodków wychowawczych:| Generalnie mam wrażenie, że to pokłosie liberalnego stosunku rodziców do dziecka, które traktowane jest po partnersku lub uważane za cud świata. Co gorsza rodzicom tych dzieci nie można nic powiedzieć złego na ich dziecko tylko należy chwalić bo jeśli jest inaczej to staje się publiczny wrogiem nr I (i to dosłownie). A łatwo jest stać się kimś takim w dzisiejszym systemie szczególnie oświatowym, gdzie współpraca szkoły z rodzicami jest przez nich rozumiana jako zarządzanie osobami pracującymi z ICH dzieckiem. w telegraficznym skrócie wygląda to tak najpierw najlepsze, najładniejsze, najmądrzejsza później ostre zderzenie z rzeczywistością i efekt końcowy "WY coś róbcie":|

Generalnie mam wrażenie, że to pokłosie liberalnego stosunku rodziców do dziecka, które traktowane jest po partnersku lub uważane za cud świata.
Pewnie tak, ale to chyba nie jedyna przyczyna problemów i zapewne wtórna.
Wydaje mi się, że główny problem tkwi w tym, iż przy aprobacie środowisk opiniotwórczych wielu ludzi (większość?) utraciło szerszą wizję rzeczywistości skupiając się na swoim własnym, indywidualnym życiu.
Społeczeństwo permisywne wychowało pokolenie egoistów i narcyzów. Króluje patologiczny egotyzm.
Wszelkie związki międzyludzkie - w tym rodziców z dziećmi - podporządkowuje się indywidualnej "samorealizacji". Jakość relacji (np. rodziców z dziećmi, rodziców między sobą) jest czymś wtórnym w stosunku do samospełnienia, konieczności "realizowania siebie" za wszelka cenę.
Oczywiście u niektórych rodziców nie mających czasu dla swoich dzieci, bo się "samorealizują" budzi się czasem cień refleksji, że coś jest nie tak i mają wtedy dwie możliwości, żeby zlikwidować pojawiający się dysonans.
1. Zmienić swoje życie, by więcej czasu poświęcać sobie wzajemnie i dzieciom dla poprawienia wzajemnych relacji;
2. Znaleźć "zewnętrznych winnych" problemów z dziećmi, co pozwoli całkowicie usprawiedliwić własne zaniedbania.

Do zastosowania wyjścia 2 (znacznie prostszego), szkoła i nauczyciele nadają się znakomicie. Resztę znacie.

Zgadzam się , znacznie łatwiej znaleźć winnych w otoczeniu, w tym w szkole niż zastanowić się, jak sam przyczyniłem się do danej sytuacji i jak mogę to naprawić. A swoją drogą szkoła(opieram się na własnym doświadczeniu) zbyt mało czasu poświęca na budowanie więzi pomiędzy uczniami, zwracanie uwagi na problemy kolegi, koleżanki. Ważniejsze są procedury, ochrona danych, kolejne ministerialne akcje i programy, którymi można się wykazać w sprawozdaniach i ankietach w czasie kontroli... I niestety my też często w tym uczestniczymy czy nam się to podoba czy nie, bo obawa,że by nie podpaść dyrekcji, bo już nie mamy siły się przeciwstawiać...Smutne to wszystko.

Pomieszanie, brak pewności, stałości, permanentna zmiana, rozmycie, wymagania nieadekwatne do (obecnych) możliwości, brak czasu i większe zmęczenie, frustracja (porównania społeczne). Co prowadzi nazbyt często do ...